23 things I Hate about YOU
1. You damn dance really well, I dont.
2. You like RnB music, not so much of my genre.
3. You love pokemon! I cant relate to their evolution.
4. You love DVDs',well everybody does,but movie marathon would really make your day.
( aside from the computer games that youre also fond of )
5. You love shopping, I do too, but not as much as you do.
6. You collect FHMs' -- and you dont want any scratch or any fold on any page- duh!!
7. You speak good english, I bet you do! MENTOR!!! hehehe.. congratssss!!!
8. You cooked carbonara, I never like pasta.
9. You cooked bicol express, binagoongan, scrambled egg and vienna sausages.
--- WAY SPECIAL - ( im just envious of your cooking )
10. You cooked fried chicken, with a bit of sour and saltiness,
( I just cant imitate the way you cook it! )
11. You crave for a special chinese cup noodles that costs 100 plus???
--- extra hot pancit canton for me please!!!! hahaha...
12. You love curry... I dont like it.- coconut milk would be fine.
13. You love black chocolates - I'm not fond of sweets..(pretzels is an exception) uyy!!!
14. You love mangosteen, i never knew theres that kind of fruit existing.
Very expensive in pinas, only 20 baht per kilo here. :)
15. You eat sandwiches with piatos or other chips as filling -- weird for me!
16. You are a certified Health concious!-- best example would be your fruit shakes..
--- mixes of banana, pineapple, and whatever! well thats good for you!
( i heard what happened the last time that you had your high blood)
--- take extra care of yourself!! Drink extra fruit shakes.. hahaha..
17. You go to Quiapo, mostly every saturday, and now I'm missing Nasareno days.
18. You look forward on eating lumpiang sariwa with sarsi soda after church.
19. You love PARES in sampaloc, the best pares in the world for you.
20. You love adobosilog and barbeque, hayzzzz dont forget palabok! you introduced all this food, I cant help but want to have a taste of them again.
21. You love your Family so much- ( this is not part of the things I hate about you)
22. You have a lot of friends, ----- me too...!!! hehehe.. (as I said, better know who are real and who are not)
23 To sum it up! I hate you!, because I'm missing everything that i hate about you and
I'm missing your 23rd birthday..
Happy Birthday DEAR... Have a wonderful Life!
Monday, September 20, 2010
Wednesday, September 8, 2010
Si Isoy at ang mga Pangarap ko
Medyo weird na ikumpara si Isoy sa pangarap, eh anu naman?!, weird naman talaga ako, tulad ni Isoy at ng mga pangarap ko, mahirap basahin, wala naman kasi masyadong nakasulat, mahirap hulaan kahit may bolang kristal ka pa. madalas tinatangay lang ng hangin, kasi dun talaga yung destinasyon nya, pero atleast nahahawakan ko muna.
Dise-otso ako nung una kong makilala si Isoy, yun din ata ang edad ko nung nagsimulang luminaw yung mga gusto ko, di ko nadin sigurado kasi matagal nayun, anim na taon?! Noong una, nalilibang lang ako, hanggang parang nasobrahan at hinahanap-hanap ko na, tulad ng mga gusto ko, laru-laro lang, tas trip ko nang seryosohin.
Kasama ko si Isoy noong nagtapos ako sa kolehiyo, may narating na daw ako kasi tapos na ang mga araw ng pag-aaral, pero yung mga pangarap ko, wala pading nararating, hawak ko palang.
Swerte ata talaga, kasi nakahanap agad ako ng trabaho, pero yung pangarap, iniwan na 'ko. Nakuntento na ko sa buhay, walang masyadong gusot, normal lang kungbaga. Palasak kong dahilan, "bata pa ako, nag-eenjoy pa ako sa kabataan ko". Natutulungan ko naman kahit papaano ang pamilya ko sa mga gastusin, nagbabayad ako ng tuition ng kapatid ko, madame akong barkada, gimik, gala, inuman session, out of town trips, overnight sleeps, konting tulog, dameng gising!!! Pero hindi ako nag-adik, kahit lagi kong naiisip, di ko sinubakan, kung bakit??? walang dahilan,!wag nang magtanung!!
Nabasura na yung pangarap ko, si Isoy naging matalik kong kaibigan, bukod sa madame ko pang kaibigan. Masaya naman, masaya yata!? masaya kaya talaga???
Ayun,.. nagkaproblema na ko,.. naghanap kasi ako ng depinisyon ng salitang SAYA eh, nagtanung ako sa lahat, di din nila alam ang sagot, kung mayroon mang nakapagbigay ng konsepto ng SAYA, malabo naman, o baka hindi ko lang naintindihan at hindi ko inintindi. Tulad ng buhay ko noon na palabo nang palabo at hindi ko na maintindihan. Dameng nang nangyare, dameng realization na naganap.
Sabihin nalang nateng, madame akong naramdaman, halo-halong kalamay ng emosyon, tuwa't lungkot, takot, tapang, tagumpay, pagkabigo, pag-asa, pagkadismaya, pag-iisa at isang kakaibang pag-ibig daw. Nagresulta ng tuluyang paglayo ko sa mga pangarap na parang guni-guni nalang, paglimot sa sarii na animo'y di ko na kilala at nakasama ng dalawampu't apat na taon, si Isoy di padin bumibitiw sa akin.
Madame namang nagmamahal saken, pamilya ko at tunay na mga kaibigan... pero inabanduna na ako ng mga emosyong nabuo ko sa mahirap isepleka kong buhay.
Hanggang isang umaga,... nagising nalang ako sa parang matagal na bangungot, tinulak ako ng sarili ko, nauntog, natauhan, nabanlawan, nahimasmasan, nawalan ng hang-over, lahat nang pwedeng termino, isipin nyu!! basta, bumalik sa katinuan.
Naisip ko, wala namang mangyayari kung magbababad lang ako sa mga nangyari na, at magmumukmok sa sulok at magsisisi. Wala din namang mababago kung maglulungkot-lungkutan ako at magdadrama, wala pa namang ginagawang award para sa TANGA!! Sayang lang ang panahon ko...madame pa pwedeng magbago kasi gusto ko na baguhin.
Kaya yun... isinama ko si Isoy at umalis ako, para hanapin ang pangarap ko.
At eto, sama-sama kameng nagsisimula...
To be continue...
Dise-otso ako nung una kong makilala si Isoy, yun din ata ang edad ko nung nagsimulang luminaw yung mga gusto ko, di ko nadin sigurado kasi matagal nayun, anim na taon?! Noong una, nalilibang lang ako, hanggang parang nasobrahan at hinahanap-hanap ko na, tulad ng mga gusto ko, laru-laro lang, tas trip ko nang seryosohin.
Kasama ko si Isoy noong nagtapos ako sa kolehiyo, may narating na daw ako kasi tapos na ang mga araw ng pag-aaral, pero yung mga pangarap ko, wala pading nararating, hawak ko palang.
Swerte ata talaga, kasi nakahanap agad ako ng trabaho, pero yung pangarap, iniwan na 'ko. Nakuntento na ko sa buhay, walang masyadong gusot, normal lang kungbaga. Palasak kong dahilan, "bata pa ako, nag-eenjoy pa ako sa kabataan ko". Natutulungan ko naman kahit papaano ang pamilya ko sa mga gastusin, nagbabayad ako ng tuition ng kapatid ko, madame akong barkada, gimik, gala, inuman session, out of town trips, overnight sleeps, konting tulog, dameng gising!!! Pero hindi ako nag-adik, kahit lagi kong naiisip, di ko sinubakan, kung bakit??? walang dahilan,!wag nang magtanung!!
Nabasura na yung pangarap ko, si Isoy naging matalik kong kaibigan, bukod sa madame ko pang kaibigan. Masaya naman, masaya yata!? masaya kaya talaga???
Ayun,.. nagkaproblema na ko,.. naghanap kasi ako ng depinisyon ng salitang SAYA eh, nagtanung ako sa lahat, di din nila alam ang sagot, kung mayroon mang nakapagbigay ng konsepto ng SAYA, malabo naman, o baka hindi ko lang naintindihan at hindi ko inintindi. Tulad ng buhay ko noon na palabo nang palabo at hindi ko na maintindihan. Dameng nang nangyare, dameng realization na naganap.
Sabihin nalang nateng, madame akong naramdaman, halo-halong kalamay ng emosyon, tuwa't lungkot, takot, tapang, tagumpay, pagkabigo, pag-asa, pagkadismaya, pag-iisa at isang kakaibang pag-ibig daw. Nagresulta ng tuluyang paglayo ko sa mga pangarap na parang guni-guni nalang, paglimot sa sarii na animo'y di ko na kilala at nakasama ng dalawampu't apat na taon, si Isoy di padin bumibitiw sa akin.
Madame namang nagmamahal saken, pamilya ko at tunay na mga kaibigan... pero inabanduna na ako ng mga emosyong nabuo ko sa mahirap isepleka kong buhay.
Hanggang isang umaga,... nagising nalang ako sa parang matagal na bangungot, tinulak ako ng sarili ko, nauntog, natauhan, nabanlawan, nahimasmasan, nawalan ng hang-over, lahat nang pwedeng termino, isipin nyu!! basta, bumalik sa katinuan.
Naisip ko, wala namang mangyayari kung magbababad lang ako sa mga nangyari na, at magmumukmok sa sulok at magsisisi. Wala din namang mababago kung maglulungkot-lungkutan ako at magdadrama, wala pa namang ginagawang award para sa TANGA!! Sayang lang ang panahon ko...madame pa pwedeng magbago kasi gusto ko na baguhin.
Kaya yun... isinama ko si Isoy at umalis ako, para hanapin ang pangarap ko.
At eto, sama-sama kameng nagsisimula...
To be continue...
Friday, September 3, 2010
Kasalanan ng ULAN
Siguro uulan? mapula kasi ang langit, ganun daw kasi ang kulay ng langit pag gabi at kapag nagbabadya ang ulan. Ayun kasi ang nanatanaw ko ngayon, bukod sa mga ingay ng sasakyan sa baba. Nag-iisa ako sa bayan ng mga dayuhang ni hindi ko maintindihan ang sinasabe at hindi din ako maintindihan, pinipilit kong lakasan ang loob ko, nagtatapang tapangan na naman ako. Merun pa ba akong ibang pwedeng gawin? Kung iiyak ako, maaawa lang ako sa sarili ko, kung magmumukmok ako, baka mabaliw naman ako, ang jologs namang umuwe ng pinas na may saltik sa utak! Hehe..
Ayan at umaambon na nga, malamig ang hangin, lalo ko tuloy nararamdaman na nag-iisa lang ako, malayo sa pamilya, malayo sa mga kaibigan, malayo sa mundong kilala ko at kilala din ako. Dito kasi, lahat estranghero sa akin, yung pagkain na pangunahing sangkap ay sili, kamusta naman ang almuranas ng mga tao dito di ba? Yung paraan ng pagsulat nila na ang sabe ng mga pinoy ay parang bulate, hindi nila kilala ang alpabeto kaya kapag ituturo mo na sa kanila, mga nakatanga lang sayo. Yung mga sign sa kalye, maliligaw ka talaga kasi magkakahawig ang mga lugar dito. Yung mga bus nila, denumero, kaya kung hindi mu alam kung saan dadaan ang mga bus na'to goodluck talaga sayo!
Lalo lumalakas ang ulan, kaya eto at pumasok na ako sa loob dahil naaanggihan na ako, wala na tuloy akong matanaw, naririnig ko nalang ang malakas na ulan, yung tunog na parang katulad din kung paanu umuulan sa pinas, hayzzzzzzzzz.... nakakamiss ang lahat, nakakamiss!
Iniisip ko nalang, mabilis lang ang panahon at baka hindi ko na mamalayan na pauwe na ako sa tahanan namen, mabilis lang ang oras, dapat hindi ako mainip, dapat hindi kame maghabulan. Baka bukas makalawa masanay nadin akong nag-iisa at baka magustuhan ko din, yung pakiramdam na malaya at walang ume-epal sa buhay ko, yung tipong pwede kong gawin ang lahat at wala nang hinihingan ng permiso, yung pwede kong puntahan ang bawat sulok ng kahit saan at walang pipigil sa akin. Pero syempre, sa gilid ng isip ko at sa gitna ng puso ko, alam ko na mas ok parin ang pakiramdam na may mga taong nag-aalala at nag-iisip kung maayos ba ang kalagayan ko. Yung tipong nalulungkot kasi hindi ka nila kasama, yung gagawin kahit imposible malaman lang na ok ako, hmmm.....
Nagdadrama lang talaga ako sa gabing ito, wala kasi akong makausap, wala pa namang net dito sa apartment, kaya maipopost ko palang 'tong artikulong 'to kapag nakasagap na ako ng wifi. Sinasabayan pa kasi ako ng ulan eh, kaya kung anu-ano tuloy nasususlat ko, kasalanan talaga 'to ng ulan.
Nagdadrama lang talaga ako sa gabing ito... ayaw kong magsinungaling sa sarili ko, kaya sasabihin kong,... nalulungkot talaga ako....
Sept 2, 2010
10:31 pm Bangkok Standard Time
Ayan at umaambon na nga, malamig ang hangin, lalo ko tuloy nararamdaman na nag-iisa lang ako, malayo sa pamilya, malayo sa mga kaibigan, malayo sa mundong kilala ko at kilala din ako. Dito kasi, lahat estranghero sa akin, yung pagkain na pangunahing sangkap ay sili, kamusta naman ang almuranas ng mga tao dito di ba? Yung paraan ng pagsulat nila na ang sabe ng mga pinoy ay parang bulate, hindi nila kilala ang alpabeto kaya kapag ituturo mo na sa kanila, mga nakatanga lang sayo. Yung mga sign sa kalye, maliligaw ka talaga kasi magkakahawig ang mga lugar dito. Yung mga bus nila, denumero, kaya kung hindi mu alam kung saan dadaan ang mga bus na'to goodluck talaga sayo!
Lalo lumalakas ang ulan, kaya eto at pumasok na ako sa loob dahil naaanggihan na ako, wala na tuloy akong matanaw, naririnig ko nalang ang malakas na ulan, yung tunog na parang katulad din kung paanu umuulan sa pinas, hayzzzzzzzzz.... nakakamiss ang lahat, nakakamiss!
Iniisip ko nalang, mabilis lang ang panahon at baka hindi ko na mamalayan na pauwe na ako sa tahanan namen, mabilis lang ang oras, dapat hindi ako mainip, dapat hindi kame maghabulan. Baka bukas makalawa masanay nadin akong nag-iisa at baka magustuhan ko din, yung pakiramdam na malaya at walang ume-epal sa buhay ko, yung tipong pwede kong gawin ang lahat at wala nang hinihingan ng permiso, yung pwede kong puntahan ang bawat sulok ng kahit saan at walang pipigil sa akin. Pero syempre, sa gilid ng isip ko at sa gitna ng puso ko, alam ko na mas ok parin ang pakiramdam na may mga taong nag-aalala at nag-iisip kung maayos ba ang kalagayan ko. Yung tipong nalulungkot kasi hindi ka nila kasama, yung gagawin kahit imposible malaman lang na ok ako, hmmm.....
Nagdadrama lang talaga ako sa gabing ito, wala kasi akong makausap, wala pa namang net dito sa apartment, kaya maipopost ko palang 'tong artikulong 'to kapag nakasagap na ako ng wifi. Sinasabayan pa kasi ako ng ulan eh, kaya kung anu-ano tuloy nasususlat ko, kasalanan talaga 'to ng ulan.
Nagdadrama lang talaga ako sa gabing ito... ayaw kong magsinungaling sa sarili ko, kaya sasabihin kong,... nalulungkot talaga ako....
Sept 2, 2010
10:31 pm Bangkok Standard Time
Subscribe to:
Posts (Atom)